ΑΙΣΧΡΟΝ ΕΣΤΙ ΣΙΓΑΝ…

«Αισχρόν έστι σιγάν, της Ελλάδος πάσης αδικουμένης», είπε ο Δημοσθένης. Δηλαδή είπε ότι «είναι ντροπή να σιωπάς, όταν όλη η Ελλάδα αδικείται».
Παραλλάσσοντας την φράση του Δημοσθένη, θα τολμήσω να γράψω: «Αισχρόν έστι σιγάν, της Μεγαρίδος πάσης αδικουμένης»! Σε απλή μετάφραση σημαίνει πως «είναι ντροπή να σιωπούμε όταν η Μεγαρίδα αδικείται»!
Και γιατί να μην το γράψω παραλλάσσοντας, την στιγμή που η συγκεκριμένη φράση με καλύπτει απόλυτα;
Αυτό επειδή η σκέψη πως δεχόμαστε όλα όσα μας φορτώνουν, χωρίς να αντιδρούμε, δυναμικά, με παιδεύει επί αρκετά χρόνια.
Θεωρώ πως είναι ντροπή να σιωπούμε όταν μας αδικούν, όπως και δεν είναι σωστό να μην αγωνιζόμαστε, και να μην αντιδρούμε.
Βέβαια θα ισχυριστεί κάποιος, πως εκατοντάδες πολίτες αντιτάχθηκαν παλαιότερα στην έλευση της Ρεβυθούσας, αντιτάχθηκαν στο πέρασμα του αγωγού φυσικού αερίου από τον κάμπο των Μεγάρων, ενώ την ίδια ώρα οι … Βο(υ)λευτές μας βάζοντας μπροστά το Εθνικό συμφέρον έγραφαν τον περήφανο Μεγαρικό λαό εκεί που δεν πιάνει μελάνι, κλείνοντας τα αφτιά τους στις κραυγές όλων μας.
Θυμάμαι τότε, στις κινητοποιήσεις κατά της διέλευσης του αγωγού φυσικού αερίου από τον κάμπο των Μεγάρων, όταν αποφασίσαμε να κλείσουμε την Εθνική Οδό, πλάκωσαν τα ΜΑΤ!
Έριξαν τα δακρυγόνα και πλάκωσαν και μερικούς «αγανακτισμένους Μεγαρίτες», με αποτέλεσμα οι αποφασισμένοι συμπολίτες μας να διαλυθούν κι εκεί να τελειώσει άδοξα η σεμνή τελετή!
Αναρωτιέμαι: Πόσοι να ήσαν οι άνδρες των ΜΑΤ; Πενήντα; Εκατό; Παραπάνω δεν ήσαν, σε καμία περίπτωση. Κατάφεραν όμως να διαλύσουν μια συγκέντρωση χιλίων και πλέον συμπολιτών μας, οι οποίοι βρέθηκαν τότε στην Εθνική Οδό όχι μόνο για να αντιδράσουν, αλλά και για να στείλουν το δικό τους μήνυμα απέναντι στον ΕΜΠΑΙΓΜΟ των τότε κυβερνώντων.
Και αναρωτιέμαι ξανά: Αν στους «αγανακτισμένους Μεγαρίτες» είχε οργανωθεί μια ομάδα τριακοσίων πιο «αποφασισμένων» και, αντί να υποχωρήσουν και να διαλυθούν, πλάκωναν εκείνοι τους πενήντα ή εκατό άνδρες των ΜΑΤ, μήπως είχαμε ευνοϊκό για τους συμπολίτες αποτέλεσμα;
Και αναρωτιέμαι λοιπόν: Μήπως τελικά έχει έρθει η ώρα να γίνει πραγματικότητα το σύνθημα «Βία στη βία της εξουσίας!»
Μήπως πραγματικά εδώ στα Μέγαρα είμαστε «κότες», οπόταν και καλώς παθαίνουμε, όσα παθαίνουμε;
Όλα αυτά τα γράφω από αγανάκτηση, γιατί απλά έχω μπαϊλντίσει να βλέπω κάποιους να αγωνίζονται, και κάποιους να απολαμβάνουν το καφεδάκι τους στον καναπέ τους.
Και όταν κάτι δεν πάει καλά, αυτοί που αγωνίστηκαν, δηλαδή οι «αγανακτισμένοι Μεγαρίτες» να δέχονται αυστηρή κριτική από τους «επαναστάτες του καναπέ»!
Γι’ αυτό συμπολίτες, αφήστε την κριτική.
Κλείστε τα αφτιά σας στον κάθε κακοπροαίρετο που προεξοφλεί πριν καν ξεκινήσουν οι αγώνες, ότι ήδη έχουν … χαθεί!
Σηκωθείτε από τον καναπέ σας και αγωνιστείτε πραγματικά για να σταματήσει ο εμπαιγμός των κυβερνώντων σε βάρος της πόλης μας. Αντιταχθείτε στην κοροϊδία και στην πολιτική υποκρισία πολιτικάντηδων παλαιάς κοπής.
Αντιταχθείτε στα σχέδια των μεγάλων επιχειρηματιών, σχέδια που γίνονται υπό την ανοχή των κυβερνώντων.
Ραντεβού στην κεντρική πλατεία στις 11 Οκτώβρη! Ο αγώνας τώρα ξεκινάει…

πηγη ΑΙΧΜΗ ΜΕΓΑΡΩΝ